Gökkuşağının renklerine bürünmüş güzelliğe uçuyordu kuşlar. Kuşlar bile güzelliğe gitmeye uğraşırken Ademoğulları ile Havvakızları bekliyordu. Bekliyordu, gelecek olan güzel günleri... Kimse farkında değil miydi beklemekle gelmeyeceğinin? Beklemek daha mı kolay geliyordu? Acı çekmiyor muyduk beklerken? Alışmışlardı bekli de çirkinlikte yaşamaya. Sadece bekliyordu. Güzelliğin noktasını bile bilmiyor, öğrenmeye uğraşmadan sadece bekliyordu. Oysa kuşlar gibi, gökkuşağından bir renk alıp uçmak gerekiyordu. O zaman her şey rengarenk olacaktı.
Bunu bilmezlikten gelip bekliyordu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder